อันความสวยทั้งปวงล้วนลวงล่อ
ให้เราหนอติดห้วงบ่วงสังสาร
สวยแล้วโรย..โรยแล้วเน่า..ไม่เนานาน
จิตชื่นบานเพราะ “เข้าใจ” ไม่ยึดมัน
เป็นแค่เพียง “ของชั่วคราว” เอามาล่อ
ให้เราหนอโยน “ของจริง” ทิ้ง...น่าขัน
อริยทรัพย์ที่ค้นหาค่าอนันต์
เมื่อรู้ทันไยยอมแลกแบก “ของปลอม”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น