ชีวิตจริงของเราซึ่งเป็นปุถุชน ก็เหมือนเดินอยู่บนขอบเหว แต่เราไม่รู้ตัวใช่ไหม ที่ว่าเดินขอบเหว เพราะเรานี้ยังไม่มีความปลอดภัยเลย หากทำดี ก็ไปดี แต่หากทำไม่ดี หรือแม้เพียงจิตก่อนตายคิดไม่ดี มีความโกรธเคือง ความกังวล ก็มีหวังร่วงลงอบายได้อย่างง่ายดาย !!!!
พ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านมองเห็น แต่เราน่ะ มองไม่เห็น เพราะฉะนั้น ท่านจึงสอนให้เราเอาตัวรอดให้ได้ ด้วยการปฏิบัติจิตปฏิบัติใจ ให้ข้ามพ้นจากปุถุชนสู่ความเป็นอริยบุคคลให้ได้ แม้นข้ามถึงความเป็น "พระโสดาบัน" ซึ่งเป็นขั้นต้นได้ ท่านก็ว่า สามารถปิดอบายได้แล้ว
เกิดมา มีชีวิตอยู่ ก็เหมือนเดินขอบเหวนั่นแหละ ไม่ได้มีอะไรน่าเพลินแม้แต่สักนิด...
