ขอนำคำของครูบาอาจารย์มาฝากกันนะคะ...
**********************************************
ท่านสอนว่า จงทำทานให้เป็นความเคยชิน พี่น้องเราเองก็ถูกฝึกให้ทำทานเป็นปกตินิสัยเสมอ คือ บางทียื่นซองมาให้ ไม่ต้องถามกันเลยว่า ทำอะไร ที่ไหน แต่ทุกคนก็หยิบกระเป๋าตังค์แล้ว แล้วก็ไม่ต้องทำมากเกิน ไม่ต้องทำตามสังคมนิยม เอาตามกำลังของเรา พวกเราถูกฝึกให้ “กล้า” ทำบุญเพียง 2 บาท ด้วยซ้ำ
ทำไมต้องทำทานให้ชิน?....ก็เพราะความเคยชินนี้ จะมาปรากฏในจิตของเรา ยามใกล้จะจากโลก...คนที่ชอบบี้มด สับหัวปลา ตีหัวหมา ปาหัวแมว ฯลฯ เป็นประจำ ยามใกล้จะไป ความเคยชินนี้ก็จะปรากฏในจิตเช่นกัน แล้วคิดดูเถิด กรรมแบบนี้จะลากเจ้าของกรรมไปที่ไหน...
สิ่งที่เราทำจนจิตชินนี้แหละ จะกลายเป็น “ชนกกรรม” หรือกรรมที่ทำให้เกิด...จริงอยู่ แม้การภาวนาจะเป็นบุญอันสูงสุด แต่เรามั่นใจแล้วหรือ ว่าภาวนาคล่องจนวางจิตตอนใกล้ตายได้ดี และตราบใดที่เรายังไม่ได้ก้าวข้ามความเป็นปุถุชน สู่อริยบุคคล มันหมายถึงว่า เรายังไม่มีหลักประกันแห่งการพ้นอบายเลย
เพราะฉะนั้น พึงอย่าประมาทเลย.....
